Pierwsze przykazanie Boże: „Nie będziesz miał bogów cudzych przede mną”
1. Hymn Jana Kochanowskiego „Czego chcesz od nas, Panie, za Twe hojne dary?”, który często śpiewamy w naszych kościołach jako pieśń na dziękczynienie w czasie Eucharystii, ukazuje wiarę, nadzieję i miłość oraz wyznacza miejsce stworzenia wobec Stwórcy: „Panu, Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu służyć będziesz” (Łk 4,8, por. Pwt 6,13).
2. Obowiązek oddawania Bogu autentycznej czci powinien być wypełniany w wymiarze osobistym i wspólnotowym; prywatnym i publicznym; indywidualnym i społecznym. Jak uczy nas, Katechizm Kościoła Katolickiego, „wszyscy… ludzie są zobowiązani, zwłaszcza w tym co odnosi się do Boga i Jego Kościoła, do poszukiwania prawdy, a poznawszy ją, przyjąć i zachować” (KKK 2104). Wewnętrzna powinność nakazuje człowiekowi poszukiwać Boga, uznać Go, oddać Mu cześć oraz świadczyć o Nim.
3. Pierwszym aktem
cnoty religijności jest adoracja.
Poprzez nią człowiek uznaje Boga za Stwórcę i Zbawiciela wszystkiego, co
istnieje, za nieskończoną i miłosierną Miłość. W adoracji człowiek widzi
nieskończoną różnicę między Wszechmocnym i Najświętszym Bogiem a słabym,
ograniczonym stworzeniem. Jak czytamy w Katechizmie Kościoła Katolickiego „adoracja Jedynego Boga wyzwala człowieka z
zamknięcia się w sobie, z niewoli grzechu i bałwochwalstwa świata” (KKK
2097). Adoracja może być czysto wewnętrzna albo też wyrażona na zewnątrz przy
pomocy gestów - nabożeństw, czuwań, procesji itp.
Człowiek oddaje cześć Bogu również przez
modlitwę, ofiarę,
przyrzeczenia i śluby. Wzniesienie ducha do Boga jest wyrazem naszej
adoracji szczególnie w modlitwie uwielbienia i dziękczynienia. Modlitwa jest
niezbędnym warunkiem posłuszeństwa przykazaniom Bożym; jest wyrazem wiary,
nadziei i miłości (por. KKK 2098).
Wyrazem czci oddawanej Bogu jest także ofiara
jako znak uwielbienia i dziękczynienia, przebłagania i komunii z Nim. W
składanym Bogu darze człowiek wyraża to co czuje wewnętrznie. Ofiara powinna
być połączona również z miłością braterską.
Człowiek wyraża uwielbienie dla Boga również w składanych Mu przyrzeczeniach spełnienia określonych dobrych
czynów i w ślubach, to jest świadomych i dobrowolnych obietnicach uczynionych
Bogu, mających za przedmiot dobro możliwe i lepsze, w których to obietnicach
„chrześcijanin poświęca siebie samego Bogu lub obiecuje Mu dobry czyn” (KKK
2102). Wierność przyrzeczeniom złożonym Bogu jest przejawem szacunku i miłości
wobec Niego (KKK 2101).
Kościół uznaje szczególnie wartość
ślubów praktykowania rad ewangelicznych realizowanych poprzez ubóstwo,
posłuszeństwo oraz czystość, aby w pełniejszy sposób upodobnić się do Chrystusa
ubogiego, posłusznego i czystego.
Pomyślmy: Czy w naszym życiu Bóg
jest na pierwszym miejscu? Jak często oddajemy Bogu cześć? Czy nasza modlitwa
jest znakiem uwielbienia? Czy składane ofiary są ofiarami czystego serca? Czy
składane Bogu przyrzeczenia wynikają z miłości? Czy uznajemy wartość rad ewangelicznych
i czy potrafilibyśmy według nich kształtować nasze życie?