1. Hymn Jana Kochanowskiego „Czego chcesz od nas, Panie, za Twe hojne dary?”, który często śpiewamy w naszych kościołach jako pieśń na dziękczynienie w czasie Eucharystii, ukazuje wiarę, nadzieję i miłość oraz wyznacza miejsce stworzenia wobec Stwórcy: „Panu, Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu służyć będziesz” (Łk 4,8, por. Pwt 6,13).

2. Obowiązek oddawania Bogu autentycznej czci powinien być wypełniany w wymiarze osobistym i wspólnotowym; prywatnym i publicznym; indywidualnym i społecznym. Jak uczy nas, Katechizm Kościoła Katolickiego, „wszyscy… ludzie są zobowiązani, zwłaszcza w tym co odnosi się do Boga i Jego Kościoła, do poszukiwania prawdy, a poznawszy ją, przyjąć i zachować” (KKK 2104). Wewnętrzna powinność nakazuje człowiekowi poszukiwać Boga, uznać Go, oddać Mu cześć oraz świadczyć o Nim.

3. Pierwszym aktem cnoty religijności jest adoracja. Poprzez nią człowiek uznaje Boga za Stwórcę i Zbawiciela wszystkiego, co istnieje, za nieskończoną i miłosierną Miłość. W adoracji człowiek widzi nieskończoną różnicę między Wszechmocnym i Najświętszym Bogiem a słabym, ograniczonym stworzeniem. Jak czytamy w Katechizmie Kościoła Katolickiego „adoracja Jedynego Boga wyzwala człowieka z zamknięcia się w sobie, z niewoli grzechu i bałwochwalstwa świata” (KKK 2097). Adoracja może być czysto wewnętrzna albo też wyrażona na zewnątrz przy pomocy gestów - nabożeństw, czuwań, procesji itp.
Człowiek oddaje cześć Bogu również przez modlitwę, ofiarę, przyrzeczenia i śluby. Wzniesienie ducha do Boga jest wyrazem naszej adoracji szczególnie w modlitwie uwielbienia i dziękczynienia. Modlitwa jest niezbędnym warunkiem posłuszeństwa przykazaniom Bożym; jest wyrazem wiary, nadziei i miłości (por. KKK 2098).
Wyrazem czci oddawanej Bogu jest także ofiara jako znak uwielbienia i dziękczynienia, przebłagania i komunii z Nim. W składanym Bogu darze człowiek wyraża to co czuje wewnętrznie. Ofiara powinna być połączona również z miłością braterską.
Człowiek wyraża uwielbienie dla Boga również w składanych Mu przyrzeczeniach spełnienia określonych dobrych czynów i w ślubach, to jest świadomych i dobrowolnych obietnicach uczynionych Bogu, mających za przedmiot dobro możliwe i lepsze, w których to obietnicach „chrześcijanin poświęca siebie samego Bogu lub obiecuje Mu dobry czyn” (KKK 2102). Wierność przyrzeczeniom złożonym Bogu jest przejawem szacunku i miłości wobec Niego (KKK 2101).
Kościół uznaje szczególnie wartość ślubów praktykowania rad ewangelicznych realizowanych poprzez ubóstwo, posłuszeństwo oraz czystość, aby w pełniejszy sposób upodobnić się do Chrystusa ubogiego, posłusznego i czystego.
Pomyślmy: Czy w naszym życiu Bóg jest na pierwszym miejscu? Jak często oddajemy Bogu cześć? Czy nasza modlitwa jest znakiem uwielbienia? Czy składane ofiary są ofiarami czystego serca? Czy składane Bogu przyrzeczenia wynikają z miłości? Czy uznajemy wartość rad ewangelicznych i czy potrafilibyśmy według nich kształtować nasze życie?